Een fijne vakantie gewenst

Een uur geleden heb ik huilend en op hoge toon staan kijven tegen leerlingen die mij achterna stormden toen ik trachtte de klas met enige waardigheid te verlaten. Het is bijna herfstvakantie, ik heb de eindstreep net niet gehaald. Nu zit ik in het kantoortje van de dames van de administratie. Ik mag helpen brieven vouwen. Als ik precies goed vouw, komt straks het desbetreffende adres exact voor het doorzichtige venstertje van de envelop tevoorschijn. Het is een lekker werkje. Dit zou ik uren vol kunnen houden. Misschien durf ik straks wel weer in de spiegel te kijken en nieuwe mascara op te doen. Ik moet er niet aan denken dat ik me nu door de IJ-tunnel richting huis zou moeten storten. Die muren zitten veel te dicht bij elkaar voor een juf in in een Smart in deze toestand. Ik denk aan alle juffrouwen Frans, Duits en Engels die me wenend voorgegaan zijn. Sommigen opgesloten in de bezemkast, anderen achternagezeten met de meetlat. Een buitenissig gilde. Ineens staan er twee leerlingen uit de zo temperamentvol verlaten klas naast mijn stoel. Het korte toespraakje dat ze gaan houden klinkt oprecht: 'Juffrouw, wij willen onze verontschuldigingen aanbieden. Dit was niet onze bedoeling. Wij weten dat u nieuw bent, dat u nog veel moet leren  en dat u daarvoor ook uw best doet. Wij zien ook al wat verbeteringen bij u...' Ik antwoord dat ik blij ben dat ze dat nog voor de herfstvakantie zijn komen zeggen. 'Maar ik ga jullie niet zonder meer gewoon weer les geven. Eerst gaan we met elkaar praten. Jullie zeggen wat jullie willen en kunnen bieden. Ik doe hetzelfde. Pas als ik akkoord ga met de opgestelde regels, kunnen we eventueel weer verder met Duits en Nederlands.' Daar kunnen ze het wel mee eens zijn, ze knikken plechtig. Vervolgens wensen ze me 'een hele fijne vakantie juffrouw!'