Loeihond

Het lot heeft een manier gevonden om mij onder de neus te wrijven dat ik geen luisterhond meer heb. Ergens vlakbij huilt op gezette tijden een hond. Waarschijnlijk komt deze roep naar de roedel uit de strot van het eenzame huisdier van de nieuwe buurvrouw. Het jonge ding dat, van horen zeggen, zo irritant stampend door haar appartement banjert. Als ze thuis is tenminste. Aan het geloei van die hond te horen, is ze vaak jonge-meiden-dingen-buiten-de-deur aan het doen. Oh, u denkt al te weten waar dit stukje heen gaat? Nuffige juffenklacht, eerst in de bus van de nieuwe buurvrouw en daarna op hoge poten naar de Dierenbescherming.

Mijn gedachten gaan een heel andere kant op. Als ik nou eens voorzichtig aanpap. Niet al te excentriek bemoeizuchtig Oud-Zuid probeer over te komen. Zou ik hem dan af en toe mogen uitlaten? En zou ik dan een band kunnen opbouwen met het dier? Het zou in ieder geval tot nut van het algemeen dienen.