Laatst nam één van de kinderen een boek mee naar school waarin de taal der honden voor mensen uit de doeken gedaan werd.
Toevallig was de luisterhond die dag in persoon aanwezig.
Bij de praktische aanwijzing: "Probeer eens als een wolf te huilen, je zult merken dat je hond vanzelf met je mee gaat doen", richtten prompt dertig startklare snuiten zich naar de kille tl-buizen.
"Niet doen", huichelde de juf, "Meester M. kan geen rekenles geven als wij met zijn allen voor wolf gaan spelen, ik zal vanavond thuis zelf naast de hondenmand gaan huilen. Het resultaat zal ik jullie onverwijld melden."
Het is er nog steeds niet van gekomen. Omdat de juf de kunst van het huichelen slechts onder bepaalde omstandigheden tot in de perfectie beheerst, heeft ze totnogtoe steeds bekend dat ze niet gehuild heeft. En zeker niet aanstekelijk.
"Je krijgt nog één keer genade, dan is het afgelopen", beet de eigenaar van het hondenboek haar vandaag toe.
"De volgende keer dat die hond komt, huilen we zelf wel."
Dus zodadelijk misschien toch maar even het commentaar van het eigen nageslacht trotseren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten