woensdag, oktober 28, 2009

Chocoladehemel

In de klas hebben we een letterwinkeltje. Al dagen knippen en prikken en kleien de kinderen letters. Tenslotte moet de winkelvoorraad op peil gehouden worden. Vanochtend werd er een doosje chocoladeletters in triomf naar binnen gedragen. Toen ik verordonneerde dat iedereen die een letter herkende er een mocht opeten, spelde men plotsklaps uitstekend. 'Een witte huh graag', zei het jongetje dat anders nooit oplette,. 'En ik graag een pure ah', het meisje dat meestal uit het raam staarde. Zelfs toen ik voor nepgeld chocoladeletters liet aanschaffen, verslapte de aandacht geen moment. De kinderen schreven bonnen en wisselden tientjes, zonder te verblikken of verblozen. Tussendoor stak ik de gebroken lettertjes gedachteloos in mijn eigen mond. Zwevend en smakkend bevond ik me in de juffenhemel.

dinsdag, oktober 27, 2009

Wraak

De eerste herfstregens sloegen laatst dwars door het dak van ons verder tamelijk solide schoolgebouw. De inderhaast geplaatste witte plastic emmers stroomden in hoog tempo vol met gifgeel vocht. Alsof een flink aantal jongens via de brandtrappen naar het dak geklommen was. Om eens flink wraak te nemen. Wegens vrijheidsberoving. Op bijna dagelijkse basis.

dinsdag, oktober 20, 2009

Chocoladetaart twee/smartlap

Ik bedacht dat de laatste dag van de week de vrijdag is. En dat dat mijn vrije dag is. Op vrije dagen bakken slechts engelen chocoladetaart met kleine jongens. De klassenmoeder nam de opengevallen plek gelukkig in. Mij werd verteld dat hij weigerde de taart met vierentwintig anderen te delen. Dat hij op die manier onder een mooie deelsom uitkwam. Dat hij zijn schepping in triomf naar zijn nieuwe huis voerde. Waar hij eerlijk deelde met zijn van het verhuizen doodvermoeide moeder.

dinsdag, oktober 13, 2009

Chocoladetaart

Op de laatste dag van deze week neemt er een jongen afscheid van de groep. Daar heeft hij moeite mee. Mijn gevoelens voor hem vertaalde ik, als zo vaak, in termen van voedsel. Onnadenkend beloofde ik hem gezellig samen een chocolade-afscheidstaart te zullen gaan bakken. Naderhand bedacht ik, dat een enorm bakproject logistieke problemen schept. Mijn provisiekast bood uitkomst. Jongstleden zaterdag schafte ik een bouwpakket aan voor een 'Easy Cake'. Beetje melk en olie mixen met een poedertje. Eitje erbij. Vormpje in de magnetron en na drie minuten: presto een Thais instanttaartje. Het smaakt naar helemaal niets. Maar met een beetje spuitslagroom als plaksel en wat Smarties als versiering, wordt het de mooiste, snelst gemaakte taart van de hele wereld. Daar is geen woord aan gelogen.

maandag, oktober 12, 2009

Grote neus

"En hier woont mijn oma!", zei hij stralend. "Weet ik toch, ik weet bijna alles", pochte de juf. "Oh ja? En God dan? Hoe ziet die eruit?" "Vertel jij het maar, jij schijnt het te weten." "Hij is rond met ogen en een neus." Geen mond?" "Hij kijkt en hij snuift, maar praten, dat doet hij niet." Juf heeft er lang over moeten nadenken.

Plukken

"Die twee plukken bij mijn oren bevallen me niet", verzuchtte juf bij de nieuwe kapper. "Dat vond ik zelf ook al", jokte het jonge ding dat haar knipte. "Ik haal ze even weg en dan pas ik de rest van de coupe ook even aan". Even later blikte de juf beduusd in de spiegel. Wat was hier aangericht? Aanpassen? Noemden ze dit aanpassen? Dit leek meer op kaalslag. Wat de kinderen vandaag bevestigden. De een kwam nog lacheriger binnen dan de ander. Gelukkig maar dat er sprake is van groeifactor acht. Na de herfstvakantie ziet niemand er meer iets van.